„Panie Jezu Chryste, otaczaj miłością tych młodych ludzi. Spraw, by usłyszeli Twój głos
i wierzyli w to, co mówisz, bowiem tylko Ty masz słowa życia.
Naucz ich, jak wyznawać wiarę, dzielić się miłością i przekazywać nadzieję innym.” /Jan Paweł II/
W naszej parafii funkcje ministrantów pełni wielu młodych chłopców, którzy usłyszeli głos Pana i podążyli by Mu służyć. Chętnie przychodzą na spotkania, które przygotowują ich do pełnienia służby przy Ołtarzu Pana, poprzez odpowiednie ćwiczenia i wiele zajęć praktycznych, ale także poprzez odpowiednią formacje duchową i modlitwę, która stanowi ważną część w życiu każdego z nich. Na spotkanie z Chrystusem biegną także w tygodniu – w dniu w którym mają wyznaczone służenie obowiązkowe, wielu z nich usługuje do Mszy Świętej także dodatkowo, poza dyżurem.
Najlepiej widać zapał i zaangażowanie podczas wielkich uroczystości takich jak Święte Triduum Paschalne, kiedy to wszyscy gromadzą się podczas jednego nabożeństwa. Trud i poświęcenie które ponoszą w odpowiednim przygotowaniu liturgii nie idzie na marne. Czynią to przecież przede wszystkim na większą chwałę Boga. Równocześnie pomagają lepiej przeżyć liturgię wiernym, a kiedy stają na ambonie głoszą ludziom Boże Słowo.
Ministranci mają wiele wzorów do naśladowania, są nimi święci patronowie. Przed Mszą Świętą proszą ich o wstawiennictwo by służba którą będą pełnić podobała się Bogu i przyczyniła się do głoszenia Królestwa Bożego poprzez widoczne znaki, a także by mogli lepiej poznać i zrozumieć Świętą Tajemnicę. Jednym ze świętych najbardziej rozpoznawalnych wśród Liturgicznej Służby Ołtarza jest święty Dominik Savio, który urodził się 2 kwietnia 1842 roku we Włoszech w miejscowości Riva do Chieri, koło Turynu. Rodzicami jego byli Carlo Savio i Brygida Gaiato. Ochrzczono go już w dniu jego urodzin. Był drugim z dziesięciorga dzieci. Ojciec był kowalem, a mama krawcową. Dzieci były wychowywane w głębokiej religijności. Kiedy w wieku 7 lat przystąpił do Pierwszej Komunii Świętej, w książeczce do nabożeństwa zapisał następujące postanowienia, świadczące o dojrzałym życiu religijnym: 1. Będę się często spowiadał, a do Komunii świętej przystępował, ilekroć pozwoli mi na to spowiednik; 2. Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja; 3. Śmierć – tak, ale nie grzech. Dominik miał 12 lat, gdy spotkał księdza Jana Bosco w Turynie, który prowadził tam oratorium dla ubogich chłopców, aby mogli się dalej kształcić. W oratorium przebywał trzy lata, z powodu choroby dnia 1 marca 1857 roku opuścił Turyn i swoje ukochane oratorium, wiedział, że już tam nie wróci. Pożegnał się ze wszystkimi najbliższymi, wypowiedział ostatnie słowa; „ Co za piękne rzeczy widzę” – i oddał duszę Panu. Papież Pius XI nazwał go „małym, a raczej wielkim gigantem ducha”. W 1950 roku papież Pius XII ogłosił do błogosławionym, a 12 czerwca 1954 roku uroczyście kanonizował. Wspomnienie obchodzone jest w Kościele 9 marca.
